Czy kiedykolwiek doświadczyłaś czegoś tak cudownego, że kiedy to zostało Ci odebrane twoje życie było nie do zniesienia?

Po za tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Czyż to nie ironiczne, że moje rany tak strasznie wyglądają, a jednak są znacznie mniej bolesne i groźne niż te niewidzialne, które ty w sobie nosisz.

Najsmutniejsze oczy to te, w których zgasła nadzieja.

Smutek rzuca na kolana mimo zaciśniętych pięści. Gdy przegrywasz życie, nikt za Tobą nie tęskni. Wielcy byli samotni, bo łatwo jest się zgubić. W zasadzie: coś za coś, wyznawanej przez ludzi.