Myślę, że strach, jaki odczuwa człowiek stojący nad przepaścią, w rzeczywistości jest raczej tęsknotą. Tęsknotą za tym, żeby rzucić się w dół, albo lecieć z rozpostartymi ramionami.

Kocham Twoje imię,
ślady Twoich stóp,
nie chce mieć innego,
Ciebie dał mi Bóg!

Śpieszmy się kochać weekend, tak szybko odchodzi!

Patrzysz w jego oczy i dostrzegasz spełnienie.

Czy to nie smutne,
że większość ludzi musi zachorować,
by zdać sobie sprawę z cudowności życia?