Wyjebać szczęściu z całej siły, napluć w twarz, powyzywać od najgorszych, a później z płaczem błagać, by wróciło choć i tak nigdy na dłużej nie zostawało.

Kiedy przy kimś płaczesz, kiedy pokazujesz mu to, co boli cię najbardziej, to znaczy, że naprawdę mu ufasz.

Widząc czerwone oczy, rozmazany tusz na policzkach i drżący głos, pytasz się czy coś się stało... nic kurrwa, to ze szczęścia.

Organizm odmawia płaczu, po prostu nie mogę. Nie jestem w stanie się rozpłakać, czuję, że chcę, ale nie da rady, czuję coś dziwnego ;/ czuję, że muszę walczyć, że przecież płacz nic nie da, może tylko na chwile rozładować środek człowieka, ale to chyba już nie o to chodzi. Kocham Go! nie wiem co dalej będzie, ale kocham i mam wrażenie, że nikogo tak potężnie już nie pokocham.

Im bardziej próbuję się uspokoić, tym bardziej płaczę.