Czasami wspomnienia wymykają się z moich oczu i spływają po policzkach.

Tak, tak. Kiedyś płakałam, krzyczałam, waliłam pięściami w ścianę, piłam. Kiedyś. Teraz nauczyłam się milczeć, milczeć cały czas.

Ludzie płaczą na wiele różnych sposobów: jedni głośno, trzymając za ręce albo przytulając kogoś innego, inni po cichu, tłumiąc dźwięki, zwinięci w kłębek. Jeszcze inni po prostu siedzą i patrzą przed siebie niewidzącymi oczami, a łzy spływają im po policzkach. płacz bardzo oczyszcza. W pewnym sensie czuję się po nim lepiej, albo raczej nie lepiej, ale do pewnego stopnia czyściej. Oczyszczona i wykończona.

To już naprawdę... jest koniec?

A czasami po prostu siadam i płaczę, bo bezsilność przewyższa wszystkie uczucia.