Boimy się wszyscy i bez wyjątku. Wchodząc w miłość boimy się, że ją stracimy. Trwając w niej boimy się, że to nie to albo, że nic w życiu już nas innego nie spotka. Nie mając miłości boimy się, że nigdy jej już nie znajdziemy.

Żadna prawda nie może uleczyć smutku po stracie ukochanej osoby. Nie może go uleczyć żadna prawda, żadna uczciwość, żadna siła, żadna dobroć. Przeżywszy ten smutek w pełni, możemy się jedynie czegoś z niego nauczyć, lecz to, czego się nauczymy, wcale nam się nie przyda, kiedy nadejdzie następny, niemożliwy do przewidzenia smutek.

Będzie bolało znacznie mniej stracić cię, jeśli nigdy nie będę cię miała.

Każdy z nas kogoś stracił. Obojętnie czy to była babcia, tata czy przyjaciel. I nie chodzi mi tu o stratę tymczasową. Czyli taką, gdzie po jakimś czasie odzyskamy daną osobę. Chodzi o najgorszą stratę w życiu człowieka - mianowicie o śmierć. Jej nie da się cofnąć. Nie można nacisnąć przycisku powrotu, głupiej strzałki skierowanej w lewą stronę, durnego "wstecz". Nie można, po prostu nie można.

Jak łatwo stać się nikim będąc wszystkim.