Samotność. Odnoszę wrażenie, że to milczenie z samym sobą. Mówienie do nikogo, patrzenie na nic, brak wszystkiego i niczego. Po prostu jest się w pustce i z tej pustki nie wyprowadzą mnie żadne drzwi, nawet otwarte.

Nienawidzę tego uczucia, gdy nagle czujesz się przygnębiona bez żadnego ostrzeżenia, bez oczywistego powodu. Po prostu to się dzieje, czujesz się pusta i beznadziejna, czujesz się zmęczona tak, jakbyś już nigdy miała nie ruszyć na przód. I kiedy ktoś pyta Cię: co jest nie tak? nie potrafisz odpowiedzieć, bo nic nie przychodzi Ci do głowy. Wtedy zaczynasz nad tym myśleć... i w tym momencie po prostu zdajesz sobie sprawę, jak dużo rzeczy jest nie tak.

Brak tylko tej jednej osoby, a czujesz jakby cały świat był wyludniony.

Czegoś mi brakuje. Jakaś część mnie jest zawsze głodna, zawsze spragniona.

Nie ma to jak pustka, która rozpierrdala całe nasze wnętrze...