Lubię, kiedy ktoś rozumie mnie, jak się nie mogę wysłowić.

Gdy będziesz miała osiemnaście lat,
to będziesz piękna jak róży kwiat.
A teraz jesteś jak róży pączek,
więc trzymaj się mamusi rączek!

Pragnę Ci dać świat Twoich marzeń,
pęk kwiatów polnych, błękit snów.
I moje serce przyjmij w darze,
w przyjaźń w której brak słów.

Być zagadką, której nikt nie zdąży zgadnąć nim minie czas.

Samo istnienie już mnie wykańcza. Może dla odmiany zaczniemy żyć?