Świat dziś pode mną powoli traci barwy. Krzyczę, że czuję że żyję mimo iż już prawie jestem martwy.

Świat to masa niepowodzeń ale jednocześnie piękno.

Ludzie są ludźmi dopiero późnym wieczorem. Bo wtedy, wyczerpani po ciężkim dniu, zrzucają wszystkie maski i zasłony. I ukazują swoje prawdziwe oblicze, nie skażone piętnem świata.

Gdyby można było spojrzeć na świat bez żadnej ochrony, uczciwie i odważnie; pękłyby nam serca.

Ukłon w stronę ludzi, dzięki którym świat da się lubić