Jestem na skraju załamania nerwowego. I choć wiele osób chce mnie z tego urwiska wyciągnąć, ten jeden, cholerny człowiek, zupełnie nie widzi, że stoję nad przepaścią.

To co? że świat czasem kłuje? Ale przecież nie tylko Ciebie, nie tylko mnie...

Gdy jesteś sama zaczyna brakować bliskości, czułości, miłych rozmów, spacerów i przede wszystkim tej świadomości, że jesteś dla kogoś cholernie ważną osobą.

Nie sztuką jest zostawić wszystko i odejść bez słowa o wiele trudniej jest wrócić i zmierzyć się z tym wszystkim przed czym się uciekło.

Nieważne przyjaźń czy miłość, najważniejsze by tego nie spieprzyć.