Cudownie byłoby czasem móc zamienić myśli w rzeczywistość.

Milczę, choć chciałabym Ci tyle powiedzieć. Stoję w bezruchu, choć w myślach już jestem przy Tobie. Czuję, jak szanse przelatują mi przez palce.

To nie żadna sztuka kochać człowieka w nieszczęściu. Dopiero w szarym codziennym życiu miłość wystawiona jest na prawdziwą próbę.

Ciągle słyszę, że nie powinno się żyć przeszłością, bo ona nigdy nie wróci. A co, jeśli te wspomnienia to jedyne, co mi pozostało?

Przychodzi taki moment, że wszystko mnie przytłacza, dławi, paraliżuje. I wtedy czuję, że żyję w szklanej kuli, a świat jest zdeformowany jakbym patrzyła przez wypukłe szkło