Kiedy stoisz i patrzysz widzisz mnóstwo ludzi wokół siebie, ale z nikim nie rozmawiasz, nikogo nie przytulasz. Widzisz, ale nie czujesz :c

Codziennie spotykam ludzi, niby znajomych a obcych, wymieniamy parę zdań i każdy z nas idzie w swoją stronę. Mam wrażenie, że nasze kontakty są niczym gra na scenie. Słowa nie płyną z głębi serca, a kurtyna przecież za chwilę i tak spadnie. Na tej scenie czuję się chyba jeszcze bardziej samotna niż zamknięta sama w pokoju, wsłuchując się w ciszę czy niedotyczące mnie rozmowy dobiegające zza okna.

Nie pozwól przyzwyczajać mi się do Twojej nieobecności.

Samotność ma to do siebie, że najpierw boli, a potem człowiek zaczyna ją cenić.

Samotność jest okropna, ale na pewno jest lepsza od fałszywej znajomości.