Co z tego, że w towarzystwie się śmieję, skoro w samotności płaczę... Co z tego, że wśród znajomych jestem zadowolona, skoro wracam do domu i nie potrafię się cieszyć...

Ufam, płaczę, przebaczam. I to mnie niszczy.

W większości przypadków, kiedy kobieta płacze, wcale nie chce, żeby ktoś rozwiązał jej problem. Chce tylko usłyszeć, że wszystko będzie w porządku.

Szczera dusza to ta, której oczy wypłakały najwięcej.

Ja już nawet nie próbuję udawać, że się złoszczę, bo jak tu się złościć, jak człowiek płacze ze śmiechu :D