Powrót do domu

Mam swój własny świat. Zamykam w sobie ból. Chcę go udusić, a potem wypłakać. Cały czas z nim walczę. Nie umiem się zwierzać, bo bardzo mnie to boli. Wszyscy mnie mają za zakręconą dziewczynę, która cały czas się śmieje. Ale ja się śmieje, żeby nie płakać.

Kiedyś zamieszkamy razem. Będziemy żyć obok siebie. Każdego dnia będziemy zakochiwać się w sobie na nowo. Będziemy coraz lepiej się poznawać. Będziemy się kochać, czasem nie lubić, kłócić i godzić. Będziemy budzić się obok siebie każdego ranka, ciesząc się swoją obecnością. Będziemy ze sobą w najtrudniejszych chwilach wspierając się nawzajem. Będziemy płakać i śmiać się, a kiedy trzeba będziemy milczeć. Nieważne co będziemy robić. Ważne, że razem.

Za bardzo kocham, za bardzo tęsknię, za bardzo się przywiązuję, za bardzo płacze, w ogóle cała jestem za bardzo.

Można nie spać przez cały tydzień, przepłakać całą noc, stracić głowę z miłości i nikt niczego nie zauważy.