Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... Nie przyzwyczajać się... FUCK! FUCK! FUCK!

Zawsze tak jest... przyzwyczaisz się do człowieka, a on wysiada na następnym przystanku.

Aż w końcu przychodzi taki moment, kiedy czujesz, że to, w co brniesz tak długo, traci swój sens. Zamierzasz odpuścić, wycofać się, tak po prostu usunąć się w cień, ale nie możesz. Nie możesz zakończyć tego, co przez pewien okres w życiu dawało Ci szczęście na każdym kroku, czegoś z czym wiąże się tak wiele wspomnień i marzeń.

Związek z nim nie tylko nauczył mnie, że płacz po nocach w poduszkę nic nie daje. Dotarło do mnie, że lepiej się nie przyzwyczajać, nie przywiązywać, nie zapamiętywać. Najlepiej jest mieć na wszystko WYJEBANE, tak bardzo jak tylko jest to możliwe.

Ja się nie przyzwyczajam. Nigdy i do niczego. Kiedy się przyzwyczajasz, to jakbyś umierał.