Czemu oni zawsze zaczynają się odzywać, kiedy ja już przestaję na to czekać?

Cóż, uwierz mi, jest pewien rodzaj milczenia, który dodaje ci skrzydeł.

Teraz potrzebowałabym osoby, która ze mną usiądzie, poda mi kubek gorącej herbaty i nie pytając o nic pomilczy ze mną.

Słowa staniały. Rozmnożyły się, ale straciły na wartości. Są wszędzie. Jest ich dużo. Mrowią się, kłębią, dręczą jak chmary natarczywych much. Ogłuszają. Tęsknimy więc za ciszą. Za milczeniem. Za wędrówką przez pola. Przez łąki. Przez las...

teraz milczysz. Pewnie znowu odezwiesz się, kiedy ułożę sobie życie.