Witajcie w XXI wieku, gdzie depresja jest częstsza niż przeziębienie, siedząc wśród czterech ścian czujesz się niby bezpiecznie, ale to tylko złudzenie…

Bo czasem siadam i czuję, że już nie mam siły, że to wszystko mnie przerasta i nie wiem co mam dalej robić.

Tak to już jest, kobiety za wszystko płacą rozczarowaniem albo depresją.

Mam taaak bardzo dość...

Bolesne wspomnienia same przychodzą i pociągają za sobą cały sznur moich chorych myśli. Czuję, że jestem całkowicie sama, odepchnięta, niezrozumiana. Cały świat przeciw mnie jednej. Jestem do niczego.