Są pożegnania, na które nigdy nie będziemy gotowi. Są słowa, które zawsze wywoływać będą morza łez i są takie osoby, na których myśl zawsze zasypie nas lawina wspomnień.

Mogłabym się rozpłakać, ale po co? To i tak niczego nie zmieni.

Nie zawsze się śmieję i cieszę jak głupia... czasem tylko siadam i patrzę się bezmyślnie w przestrzeń, a łzy same mi lecą i mam ochotę to wszystko rzucić... ale coś daje mi siłę do walki... Ale co to jest?

Zamknąć się w ciemnym pokoju i cicho wylewać łzy.

Milczał. Tyle wystarczyło, żeby porysować mi serce i wycisnąć łzy z oczu.