Może i mówię, że mam go w dupie. Że pierdole jego i tę jego nic nie wartą miłość. Może i oglądam się już za innymi chłopakami. Może nawet podoba mi się jego kolega. Ale pośród tego wszystkiego wciąż widzę jego.

Kiedy już zapomnisz, ja będę pamiętać... za nas oboje...

W mojej głowie ten czas płynie wolniej, bo jest parę spraw, których braku nie zapomnę. Wciąż pamiętam każde wyszeptane słowo.

Miała tyle marzeń, teraz zostały jej wspomnienia...

Tak bardzo nienawidzę siebie. Dlaczego? Dlatego, że kładąc się wieczorem katuje swoją psychikę wspomnieniami. Przed oczami mam obraz tego jak było kiedyś. Przypominają mi się te cudowne chwile i ryczę, jak dziecko - zatykając twarz poduszką, by przypadkiem ktoś nie usłyszał.