Wieczory są w tym wszystkim najgorsze. Siedzisz w zupełnie ciemnym pokoju i starasz się wmówić sobie, że wszystko jest w porządku. Starasz się myśleć o czymś innym. I nagle zdajesz sobie sprawę, że już nie możesz, że nie ma go przy Tobie a łzy jakoś tak same zaczynają spływać po policzkach.

I uwierz, nikogo nie obchodzi, że nie dajesz sobie rady.

Samotność jak gorączka nocą dopada, sama z bezsennością bez skutku się zmagam.

Jakby to było gdyby mnie nie było?

Samotność sprawia, że stajemy się bardziej surowi dla siebie samych a łagodniejsi dla innych. I jedno i drugie czyni nasz charakter lepszym.