Każdy z nas kogoś stracił. Obojętnie czy to była babcia, tata czy przyjaciel. I nie chodzi mi tu o stratę tymczasową. Czyli taką, gdzie po jakimś czasie odzyskamy daną osobę. Chodzi o najgorszą stratę w życiu człowieka - mianowicie o śmierć. Jej nie da się cofnąć. Nie można nacisnąć przycisku powrotu, głupiej strzałki skierowanej w lewą stronę, durnego "wstecz". Nie można, po prostu nie można.

Jak określić złość, kiedy nawet przekleństwa nie wyrażają jej wystarczająco?

Najgorzej jest wieczorami kiedy siadasz na łóżku i wiesz, że tak na serio nie masz już nic...

I znów to samo. Co dzień zabija cię ten monotonny amok. Nie wiesz czemu nazwano go normalnością, wiesz tylko, że jest ci nie w smak. a złością zatruwasz najbliższych sobie, wtłaczając nowe dawki nienawiści w obieg.

Pani się w ogóle nie czuje, pani straciła samopoczucie, w pani jest samo cierpienie. Pani symuluje życie, nie ma pani czasu żyć, bo pani cierpi.