Czas może i leczy rany, ale blizny zostają. Tylko głupiec umarłby nie poznając przynajmniej swojego więzienia.

Różnica jest taka, że Ciebie nikt tak w chuja nie zrobił, więc potrafisz zaufać od razu, a u mnie to trochę trudniejsze.

Każda godzina rani. Ostatnia zabija.

Może umiem tylko ranić, dławić w sobie smutek, nie mogąc go zabić i za nic stąd uciec?

Trudno znaleźć bardziej bolesne słowa od: nic mnie to nie obchodzi