Zrozumiałam tę oto zasadniczą lekcję. Żeby przetrwać, musisz się nauczyć żyć bez niczego. Pierwszy umiera optymizm, po nim miłość, na końcu nadzieja. Mimo to musisz trwać.

Nie ma nadziei prócz nas. Nie ma litości prócz nas. Nie ma sprawiedliwości. Jesteśmy tylko my.

Pierwsza dana przez nasz szansa drugiemu człowiekowi jest wyrazem zaufania, druga nadziei, kolejne to już tylko naiwność

Najsmutniejsze oczy to te, w których zgasła nadzieja.

Nadzieja przychodzi do człowieka wraz z drugim człowiekiem.