Nie mogę zasnąć w bałaganie swoich myśli.

Mogę być niemiła i powiedzieć Ci co myślę. Jednak wolę trzymać język za zębami, bo mama mówiła mi, że nie można być wrednym. Nie chcę zawieść mamy.

Schwytana w sidła własnych niepokojących myśli, upadająca, zupełnie sama, bezbronna, raniona, nieufna, chora, cierpiąca, pragnąca śmierci, uwięziona w błędnym kole depresji, torturowana przez własny umysł. Oto ja.

W sumie to nie wiem, jakie masz myśli związane ze mną, ale mam nadzieję, że się ich choć trochę wstydzisz.

Gubię się we własnych myślach