Mam coś spierdolone w środku.

Schwytana w sidła własnych niepokojących myśli, upadająca, zupełnie sama, bezbronna, raniona, nieufna, chora, cierpiąca, pragnąca śmierci, uwięziona w błędnym kole depresji, torturowana przez własny umysł. Oto ja.

Podobno człowiek uczy się całe życie, a ja już mam dość.

Życie jest wielka chorobą na którą nie ma lekarstwa.

Najgorzej jest wieczorami, gdy siadasz na łóżku i czujesz, że tak na serio nie masz nic.