Wywierać na kogoś wpływ znaczy to samo, co obdarzać go swoją duszą. Człowiek taki nie posiada już wówczas własnych myśli. Nie pożerają go własne namiętności. Cnoty jego nie należą już do niego. Nawet jego grzechy, jeśli w ogóle grzechy istnieją, są zapożyczone od kogoś innego. Staje się on echem cudzej melodii, aktorem roli nie dla niego napisanej.

Zaufanie to cząstka duszy, którą oddajesz komuś w nadziei, że nadal pozostanie Twoja.

Mózg kalkuluje, ale dusza wzywa, a serce wie swoje.

Moja dusza zagubiła się gdzieś w odłamkach codzienności.

Miłość nie kryje się w drugiej osobie. Ona jest w głębi naszej duszy. Jednak do tego, aby ją w nas rozbudzić, potrzebny jest drugi człowiek.