I nadszedł moment, w którym pogubiłam się już tak bardzo, że nie ma dla mnie ratunku.

Mam czekać aż mnie zaczniesz szanować i kochać.. śmieszne, żegnaj!

Było w niej coś dziwnego, jakiś uszlachetniający smutek. Mądry, zdrowy smutek, a raczej wynikające z zupełnego życiowego rozszarpania zmęczenie.

Nie ma na świecie niczego, co dałoby porównać się z zapachem świeżego deszczu.

Dobrze, że jesteś, bo wczoraj znowu bolało mnie serce, a ciągle nie mam pomysłu na życie.