Jestem na skraju załamania nerwowego. I choć wiele osób chce mnie z tego urwiska wyciągnąć, ten jeden, cholerny człowiek, zupełnie nie widzi, że stoję nad przepaścią.

I po co próbujesz ocierać moją łzę, przecież dobrze wiesz że znowu spowodujesz by pojawiła się od nowa.

Ktoś kto powiedział, że czas goi wszystkie rany, jest kłamcą. Czas pozwala jedynie nauczyć się najpierw przetrwać, a potem żyć z tymi ranami. Ale każdego ranka, natychmiast po otwarciu oczu czuje się te rany. I zawsze, do ostatniej chwili życia będzie się czuło obecną nieobecność. Od niej można uciekać, starać się, ale nie można uciec.

Jednak jakiś głos w głowie nakazał mi się w końcu się pozbierać, nie robić mu tej pieprzonej satysfakcji.

Nie dawaj nadziei jeśli masz zranić. Nie obiecuj gdy wiesz że i tak nie dotrzymasz słowa.