Nie rozumiem tego jak niektórzy potrafią ranić innych bez skrupułów. Jeszcze dobrze się przy tym bawić. Jednego dnia mówić, że kochają a drugiego mają wyjebane. Jak można tak traktować innych. Jak zabawki. Nie ogarniam.

Cierpienie ucichło, ból zaczął krzyczeć szeptem.

Wystarczy źle ulokować uczucia. By nieustannie czekać na to, co nigdy się nie wydarzy.

Jestem na skraju załamania nerwowego. I choć wiele osób chce mnie z tego urwiska wyciągnąć, ten jeden, cholerny człowiek, zupełnie nie widzi, że stoję nad przepaścią.

I po co próbujesz ocierać moją łzę, przecież dobrze wiesz że znowu spowodujesz by pojawiła się od nowa.