Nienawidzę tego poczucia bezsilności. Gdy nie zostaje nic innego jak zamilknąć, odejść i rozpłakać się w samotności, bo wiesz, że nie możesz nic zrobić.

Nie mam nic, więc co mam do stracenia?

Nie ma nic gorszego od, bezsilności.

Wiem, że jestem wredna, chamska. Ale ja też mam uczucia też potrafię być miła, opiekuńcza też potrzebuję czasami pocieszenia, uczucia że mam na kogo liczyć. Też potrafię wieczorami usiąść i płakać z bezsilności.

Te chore, sprzeczne ze sobą nawzajem emocje, przeszywające od środka niczym rozczarowanie o poranku i bezsilność na dobranoc.