Nie ma nic gorszego od, bezsilności.

Wiem, że jestem wredna, chamska. Ale ja też mam uczucia też potrafię być miła, opiekuńcza też potrzebuję czasami pocieszenia, uczucia że mam na kogo liczyć. Też potrafię wieczorami usiąść i płakać z bezsilności.

Te chore, sprzeczne ze sobą nawzajem emocje, przeszywające od środka niczym rozczarowanie o poranku i bezsilność na dobranoc.

Nie możesz wybrać, co zostanie, a co przeminie a zrobiłabym cokolwiek, by sprawić, byś został.

Najgorzej jest kiedy spada wszystko na moją głowę, nie zważając nawet na moją bezsilność, ani kruchość. Kiedy zostaję z tym wszystkim całkiem sama.