Wszyscy są jakoś zadowoleni ze swoich miejsc, które im wyznaczyło przeznaczenie i łańcuch genów. Wykonują skromnie, co im każe Wielka Entropia. A ja obrażam się na los, na swoje ograniczenie, na Pana Boga. Pragnę czegoś, czego nie mogę. Marzę o tym, czego nie będzie. Tonę w sześćdziesięciu litrach własnej trującej wody, ja, zdefektowany ssak dwunożny.

Różnica między życiem a filmem polega na tym, że scenariusz musi mieć sens, a życie nie.

Nade mną nieba bezkres, wokół mnie szary bezsens powiedz co to za miejsce, gdzie tu sens jest.

To wszystko i tak nie ma znaczenia, wszyscy umrzemy, a potem nastąpi śmierć cieplna wszechświata

Miałaś w życiu taki moment, gdy stwierdziłeś, że to już koniec? Gdy dotarło do Ciebie, że wszystko, co dotychczas robiłaś, nie miało najmniejszego sensu?