Cóż z tego, że czerpiesz z życia całymi garściami, skoro to co najważniejsza ucieka Ci między palcami.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca, jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Życie jest jedno i trzeba je godnie przeżyć i w zgodzie ze sobą.

Niewielu z nas może znieść dobrobyt. Innych ludzi oczywiście.

Kiedyś miałam wątpliwości czy pewni ludzie są warci zaufania. Dziś nie mam co do tego najmniejszych złudzeń, bo niepewność znikła równie szybko, co oni z mojego życia.