Na tę wieżę Babel, dumnie zwaną życiem
kierują się myśli całego wszechświata,
tam dawne tradycje w ukryciu wciąż drzemią
młodość ze starością ciągle się przeplata.

W życiu jakoś mi się nie spieszy
na wszystko jeszcze mam czas

Wszystko gdzieś się kończy
wszystko ma swój kres
tylko nowe jutro co rano nam wstaje
chwilę odpoczynku
nocny daje sen
by rosą poranka znów nasycić gaje.
Powracają myśli, jak huczące fale
słowa zamykają w krótkie, zwięzłe zdania
dzień z nocą przemija
przeplata się stale
rytm życia wyznacza
zmusza do działania.

W trybach kieratu przeminęła młodość
dłuto czasu bruzdy fizjonomii zaprosiło
rozsiadła się nadzieja na lepszą życia kiść
czy zapłonie szczęścia mego życia żniwo

Myślisz że ,mnie znasz a ,tak naprawde niewiesz o mnie nic..
Nawet nie zdajesz sobie sprawy jaka wredną suką potrafie być...
Jak bardzo potrafie ranić i jak życie rani mnie..