Życie bardzo rani
nie życie tylko my
swoim zachowaniem
rujnujemy całe życie nasze

Dwunastka za jedenastką
zmierza ku wieczności,
by zastygnąć w tę noc
z uśmiechem radości.

Bez pędu na własnej drodze góry przenosić
Niewiele, jedną, tę najważniejszą
I drzewo co patrzy na niej posadzić

Są wiersze radosne, ale są i smutne.
Zupełnie jak życie, które jest okrutne.
Bo daje radość, uśmiech i nadzieję,
Ale i odbiera i często się z nas śmieje.

Bo życie to nie bajka o królewnie Śnieżce.
Każdy je układa na osobnej ścieżce.
A gdy ścieżki się złączą i połączą usta,
Życie płata figla i zostaje pustka.