Z samobójstwem jest jak ze spadochroniarstwem: pierwszy skok jest najlepszy. Powtórka osłabia emocje, recydywa zniechęca.

Podsumowując: nie chcę żyć, ale wiem, że muszę. Tak, wiem, beznadziejne podejście, ale nie mam innego pod ręką.

Niech mnie ktoś przytuli albo opierdoli, bo nie wiem, czy się użalać nad sobą, czy spróbować być dzielna i się wziąć za coś, w co wątpię, czy robię dobrze.

Od roku, te same papierosy, te same miejsca, te same paskudne, wstrętne ryje. Już patrzeć mi się odechciewa na te wciąż zakłamane, powoli wydłubywane resztką życia, która w was siedzi, oczy.

Boże spraw by mi się chciało, tak jak mi się nie chce iść jutro do pracy,.