Mogłabym się rozpłakać, ale po co? To i tak niczego nie zmieni.

Teraz widzę ile się pozmieniało, ile się skurwiło, ile się zjebało.

Żyjemy niczym woda spływająca z góry, podążając mniej więcej w tym samym kierunku, póki jakaś przeszkoda nie zmusi nas do poszukania nowego koryta.

Czasami, mimo, że coś nas niszczy, nie potrafimy od tego odejść. Czasami, po prostu boimy się zmian. Czasami samych siebie.

Nie bój się wielkiego kroku nie pokonasz przepaści dwoma małymi