Życie: są to strome schody do Nieba, wąskie i bez oparcia. Możesz iść prosto w górę i nie oglądać się za siebie. Kiedy utracisz równowagę, zranisz się, lecąc w dół. I zaczynasz wędrować od nowa, jeżeli masz jeszcze siły. Nie możesz się zatrzymać. Nie da się żyć ani ustać na żadnej krawędzi, trzeba kroczyć lub spadać. I tak do końca życia.

Bo życie to nie tylko zabawa, ale także przeprawa przez upadki i wzloty.

Im częściej dostajesz od życia po mordzie tym więcej jesteś w stanie znieść.

Bo życie to nie tylko zabawa, a także przeprawa przez wzloty i upadki.

Kochać i tracić, pragnąć i żałować. Padać boleśnie i znów się podnosić. Krzyczeć tęsknocie "precz" i błagać "prowadź". Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...