Pisząc do mnie pierwszy raz pewnie nie sądziłeś, że pociągnie to za nami tyle wspomnień, wydarzeń i szczęścia.

Tęsknię i się tego nie wstydzę. Otwarcie mówię o swoim bólu, bo to najbardziej intensywne odczucie jakie mi po nim zostało. Już nie ukrywam łez, nie duszę szlochu,który wyrywa się z klatki piersiowej. Nie zamierzam go zapominać, wyrył zbyt wiele wspomnień w sercu.

Wszystko powoli dochodzi do mnie. Otrząsam się z goryczy najlepszych wspomnień. Ciężki charakter, wiem, mam z natury. Ale chcę wierzyć w słońce, nie chcę już wierzyć w chmury.

Wspomnienia trwają przez całe życie.

Nie warto oglądać się za siebie. Skoro nie można się cofnąć trzeba znaleźć najlepszy sposób by pójść naprzód.