Wszyscy się ukrywamy, przynajmniej czasem...

Lubię spać, gdy jest mi źle. Mogłabym przespać całe życie.

Miło jest mieć takie miejsce, do którego można uciec, gdy się nie chce być tam, gdzie się trafiło.

A teraz, już prawie o północy pierwszego dnia, wciąż nie śpię, łamiąc swoje postanowienie, żeby kłaść się wcześnie. Opóźniam sen, żeby odsunąć nieuniknione nadejście jutrzejszego ranka. Jeszcze jedna próba ucieczki.

Kiedy człowiek cierpi, ucieka w głąb siebie.