Miałam wrażenie, że przyroda podziela podziela mój smutek. Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co nam na chwilę dane, i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?

Doskonale to wiem, dzielimy przecież ten sam ból. Tak się właśnie dzieje, gdy ludzie stają się jednością: od tej pory dzielą się nie tylko miłością. Wspólny jest także ich ból, smutek, rozpacz.

Czasem są chwile, w których trzeba śmiechem zakryć łzy...

-Puk, Puk -Kto tam? -Życie. -Wejdź proszę. -Mogę? -Tak, ale bez kumpli.. -Jakich kumpli? -Bólu, cierpienia, smutku, nieszczęścia...

Dobrze jest mieć taką osobę do której można się przytulić, gdy jest ci źle.