W ciszy koło czwartej nad ranem słyszałem, jak powoli rosną korzenie samotności.

Dlaczego jeszcze nie śpisz? Bo nie mam z kim.

Coraz częściej przekonuję się, że najszczęśliwsze życie prowadzę, gdy na nikim mi nie zależy.

Przyzwyczaiłam się, że ludzie, na których zależy mi najbardziej, zwyczajnie odchodzą. Zostawiają mnie dla własnego szczęścia. Mają gdzieś moje życie i moje problemy. Nie obchodzi ich to, że dla nich byłam gotowa skoczyć w ogień, poświęcić wszystko, co mam. I to jest trochę przykre.

Jestem samotna i nic na to nie poradzę, wszyscy mnie olewają nawet moi "przyjaciele" przestali się do mnie odzywać. Pewnie nikt by nie zauważył że mnie już nie ma gdy bym następnego dnia się nie pokazała. Moje życie to jedna wielka porażka.