Z roku na rok coraz starsi. Problemów, też przybywa. Gdybym chciała je rozwiązać nie starczyło by mi życia.

I coś pękło między nami, coś jak mięśni zanik, nie pozwala dojść do siebie, kwiaty zeschły, a my wśród łez sami.

Dzień, w którym zaczynamy martwić się o przyszłość, jest dniem końca naszego dzieciństwa.

Tak naprawdę nie wiem co czuje. Codziennie bije się z myślami i zaprzeczam samej sobie, że jest dobrze chociaż wszystko się pieprzy. Nie potrafię nawet określić o co dokładnie chodzi, zbyt łatwo się wkurzam o zupełne błahostki lub nawet bez powodu. To jest prawdziwy burdel który ciężko będzie ogarnąć.

Nie jestem idealna i nie mam z tym problemu ;-)