Dłuższe spojrzenie w oczy, tyle wystarczy, żeby narobić komuś nadziei

Nieśmiało budziła się we mnie nadzieja, że oto stąpam po wodzie, zamiast w niej tonąć.

Zauważ to że przyjaciel jest jak tlen, gdy tracisz z nim kontakt, popadasz w sen, cały świat już praktycznie dla Ciebie nie istnieje, na jego powrót pobudzasz w swej świadomości nadzieję.

Wystarczy promyk nadziei, aby otworzyło się niebo.

Gdyby nie garstka tych co dają mi to światło, to już bym miała na cmentarzu pewnie grunt na własność.