Wieczory, przy których masę myśli, wywołuje cierpienie.

Są myśli, których nie można mi odebrać. Są myśli, których utraty po prostu bym nie zniosła.

Niepokoi mnie to że w ostatnim czasie znów moje myśli zaczynają krążyć w okół wspomnień które na dobrą sprawę powinnam wymazać z pamięci.

Jestem słabsza. Potykam się o byle problem, upadając każdym kolejnym razem z większą siłą. Podnoszę się znacznie dłużej. więcej rozmyślam, każdego wieczora analizuje swoje uczucia i próbuję nadać im nazwę. O północy zdaję sobie sprawę z tego, że jestem kompletnie sama i powoli przestaje dawać radę. Zasypiam, by potem znów rozpocząć walkę o utrzymanie oddechu.

Problem polega na tym, że choć można zamknąć oczy, nie da się zamknąć myśli