Słowa staniały. Rozmnożyły się, ale straciły na wartości. Są wszędzie. Jest ich dużo. Mrowią się, kłębią, dręczą jak chmary natarczywych much. Ogłuszają. Tęsknimy więc za ciszą. Za milczeniem. Za wędrówką przez pola. Przez łąki. Przez las...

teraz milczysz. Pewnie znowu odezwiesz się, kiedy ułożę sobie życie.

Prawdziwa miłość zawsze milczy: wyrazem prawdy są czyny, nie słowa.

Uczę się milczenia. Słowami można się zadławić.

By zrozumieć ludzi trzeba starać się usłyszeć to, czego nigdy nie mówią.