Nie boję się natury, nie brzydzę się robakami, lubię spędzać czas na wsi, jednak boję się powiedzieć co tak naprawdę myślę, po prostu boję się ludzi i ich reakcji .

Rozmowy są takie męczące

Dziwne uczucie, gdy siedząc w domu, przy pięknej pogodzie za oknem przeglądam swoją listę kontaktów w komórce i dochodzę do wniosku, że nie ma osoby z którą chciałabym w tej chwili spędzić czas. Kiedyś były takie osoby. Odeszły. W środku mam pustkę. Nawet nie robi mi się smutno, że kolejny raz będę musiała być sama. To już codzienność.

Hm. Najwyraźniej moje życie nie jest usłane sukcesami towarzyskimi.

Najlepiej dogaduję się z ludźmi, którzy są tak samo pojebbani jak ja ;D