Są ludzie dla których warto oddychać. Są miejsca do których warto wracać. Ale są też granice, których się nie przekracza.

Młodość już taka jest, sama ustala granice wytrzymałości, nie pytając, czy ciało to zniesie. A ciało zawsze znosi.

Kocham granice, a to co kocham, łamię.

Przesuwaj swoje granice. Od tego są.

To musi być coś więcej niż chemia, która napędza organizm, mamy serca by kochać, uczucia by móc je ranić. Gdzieś, pomiędzy tkankami i słowami jest dusza, która zmusza nas do pokonywania kolejnych granic.