Paradoks dzisiejszych czasów: Nie pracujesz - nie ma za co żyć. Pracujesz - nie ma kiedy żyć.

Mijają tygodnie... Jednego dnia jest lepiej, drugiego gorzej. Jakoś leci nie najlepiej, ale jakoś. Tylko niczego się nie da zapomnieć... Po prostu się nie da...

I znów zmierzch zamruczał pod nosem. Kolejny dzień dobiega końca. Choćby nie wiem jaki był piękny, jego miejsce zajmie noc.

Nie mam bladego pojęcia, która jest teraz godzina i mnie to nie obchodzi, bo szczęśliwi czasu nie mierzą...

Nie boję się śmierci, boję się czasu.