Wiem, że mnie kochasz, ale nie wiem dlaczego. Patrzę na ciebie i nie mogę zrozumieć: dlaczego to ja. Za każdym razem gdy odzyskuję równowagę, znowu ją tracę. Bo to nie powinnam być ja i myślę, że gdy do tego dojdziesz, zabije mnie to.

Może mogłoby być trochę inaczej. Może mogłoby być trochę jak dawniej. Może moglibyśmy być dla siebie wsparciem.

To, że potrafisz bez kogoś żyć, nie znaczy, że chcesz.

I nie oszukujmy się, przynajmniej siebie, liczymy się tylko my, reszta nas jebie!

Zatęskniłabym, zapłakałabym ...ale tusz też kosztuje