Nie jesteś wyjątkowy. Nie jesteś pięknym czy unikalnym płatkiem śniegu. Jesteś taką samą gnijącą materią organiczną, jak wszystko inne.

Nie musicie o mnie pamiętać. Tylko nie przypominajcie sobie o mnie, gdy znajdziecie się w potrzebie!

Poczołgałam się z powrotem do łóżka i naciągnęłam prześcieradło na głowę. Ponieważ jednak przepuszczało światło, wtuliłam twarz w poduszkę, żeby stworzyć złudzenie, że jest noc. Zastanawiałam się nad tym, czy nie należałoby może wstać, ale nie mogłam znaleźć żadnego powodu. Nic na mnie nie czekało.

Tak to wygląda. Rodzimy się. Żyjemy. Starzejemy się. Umieramy. Zrobił swoje. Jedyne co pozostało, to rozkład.

Łatwiej odbudować zburzone miasto, niż zburzone zaufanie...